Informatiepandemie

In één jaar tijd krijgen we tegenwoordig meer informatie te verwerken dan 100 jaar geleden tijdens ons hele leven. Het aantal berichten dat ons per dag bereikt neemt, neemt in een steeds rapper tempo toe. Om in virologietermen te spreken de R-factor zit ver boven de 1; het is al een pandemie. 

Veel van die berichten zijn volstrekt overbodig en bevatten non-informatie. Voor APK-keuringen krijg je wel drie berichten. En vervolgens daarna nog een klanttevredenheidsonderzoek. Als je iets besteld kun je wel 10 mailtjes krijgen over de stappen die in het traject daarna komen. 

Dit ook met veel media: Facebook, Linked-In, mails, SMS-jes, appjes, enz. Het lijkt wel of iedereen aan deze gekte meedoet. Ik verdenk die mensen er wel eens van dat zij niets beters te doen te dan dit soort berichten de wereld in te sturen. 

Ook de media doen eraan mee. Het aantal nieuwsuitzendingen is gigantisch, ook al is soms bijna geen nieuws. Voorafgaand aan veel nieuwsuitzendingen worden eerst met een opgewonden toontje al 2 of 3 nieuwsberichten geroepen die een minuut daarna zelf ook weer in de nieuwsuitzending herhaald worden. Totaal overbodig! 

Een onderzoek van de universiteit Leiden heeft uitgewezen dat deze voortdurende informatie en continue prikkeling door een veelheid aan berichten één van de drie oorzaken van burn-out is.
De andere twee factoren zijn:

• Te weinig herstelmomenten.
• Te weinig humor. 

Te weinig herstelmomenten: we laten ons opjagen en nemen te weinig rustmomenten. Bekend voorbeeld is dat velen zelfs tijdens hun lunchpauze blijven doorwerken. Met het idee dat zij dan productiever zijn. Het tegendeel is waar: minder productief en ook minder creatief dan wanneer wel een korte pauze genomen zou zijn. 

Te weinig humor. Veel zaken worden veel te serieus genomen. Overal zien we problemen in plaats van interessante puzzels. De boodschap van Joup van ’t Heks laatste oudejaarsconference was hierin ook duidelijk: Neem alles wat meer met een korreltje zout. 

Wellicht interessant om ook eens meer naar die factoren te kijken in plaats van alleen maar naar het bekende evenwicht in taken en energiebronnen te kijken zoals in het Job Demands - Resources model (het JD-R model) wordt aangegeven.

Voor ons als Arbo-mensen is dit ook een boodschap: wij zijn ook vaak onheilsprofeten. We moeten het leuker maken, veel meer humor in het vak brengen i.p.v. van al dat arbo-gesomber. Dat vergroot ook ons eigen werkplezier. In ieder geval wordt daarmee de kans dat wij dan zelf in een burn-out terecht komen kleiner.