Snoep aan mijn zolen

Rond de feestdagen wordt menig arboprofessional of SHE-medewerker getest op zijn integriteit. Door het aanbieden van kerstpakketten trachten veel bedrijven goodwill te kweken bij hen. Door hen zo gunstig te stemmen, valt er in het nieuwe jaar beter zaken met hen te doen. 

Arboprofessionals binnen bedrijven hebben immers vaak inspraak in de aanschaf van bepaalde goederen, in verbouwingsprojecten, inhuren van trainers voor cursussen, uitvoeren van controles, enzovoort. Heel verleidelijk. Maar ook een diepe valkuil. Als een SHE-medewerker zo’n kerstpakket van een bedrijf aanneemt, kan het voor hem of haar in het nieuwe jaar moeilijk worden dat bedrijf bij een offerte af te wijzen.

Het is misschien een beetje wrang dat ik als vrijwel enige SHE-medewerker zonder armen vol kerstpakketten naar huis ga en de collega’s met volle tassen zie vertrekken. Wat doe ik fout, denk ik dan? Dat voelt op dat moment niet goed. Toch voelt het op langere termijn veel beter. 

Soms ontkom ik er niet aan spullen van een bedrijf mee te krijgen. Zo voerde ik laatst een risico-inventarisatie en -evaluatie uit in een snoepfabriek. Daar werd mij ’s ochtends al snoepgoed aangeboden, wat ik weigerde. Men reageerde daar met verwondering op: dat waren ze niet gewend. Die dag voerde ik verder netjes mijn werk uit. Ik deed de RI&E, liep met mijn veiligheidsschoenen aan door de productiehallen. Het viel me op dat daar veel snoepgoed op de grond lag dat van de transportbanden af was gevallen. Nadat ik aan het eind van de middag een terugkoppeling van mijn bevindingen had gegeven, bood men mij opnieuw snoepgoed aan om mee te nemen. Ik sloeg het aanbod opnieuw af.

Thuis aangekomen merkte ik dat ik onbedoeld toch aardig wat snoep mee naar huis genomen had: het goed diepe profiel in de zolen van mijn veiligheidsschoenen zat helemaal dicht met gummisnoep. Met een scherp mesje heb ik het snoep uit het profiel van beide schoenen gekrabd. Om dat nu weer terug te sturen, ging mij wat te ver. Om dat op te eten trouwens ook.

Recent werd ik wel verrast toen een van mijn collega’s na afloop van een ICT-bijeenkomst een zakje paaseieren stiekem in mijn tas had gedaan, terwijl ik even naar het toilet was. Ik kreeg er toch even rode oortjes van.

Al met al bevalt het stelselmatig afhouden van presentjes, relatiegeschenken, kerstpakketten en dergelijke mij toch wel veel beter dan het aannemen daarvan – laat staan het er zelfs op speculeren. Alleen dat snoepgoed aan mijn zolen zit me nog een beetje dwars. Maar dan denk ik: liever snoep aan mijn zolen dan stront aan de knikker als later blijkt dat een leverancier een voorkeursbehandeling gekregen heeft door zijn geweldige kerstpakket.