Mensdom en dierenrijk

Weer terug naar normaal. Het leven zien als een groot feest zonder beperkingen.

Dus weer veel vlees eten, een gigantische veestapel aanhouden en veel vliegen en ook maar aanfokken. Megasteden voor de mensen en megastallen voor de dieren, beide grote legbatterijen, niet aanpakken. De consumptiemaatschappij weer aanjagen tot ongekende hoogtes om op korte termijn weer financiële winsten te behalen.

Wat hebben we nu eigenlijk geleerd van de afgelopen pandemie als wij weer helemaal terugkeren naar onze gewoontes en levensstijl van voor de pandemie? Blijkbaar weinig of niets, in preventieve zin.

Wel in repressieve zin. Dat we voor de volgende keer meer mondkapjes op voorraad moeten hebben of de productie van daarvan niet helemaal aan China moeten overlaten. Mondkapjes zitten in de onderste stap van de AH-strategie. Vaccinatie, leuk maar is ook defensief. Geen aanpak aan de bron dus. 

Als we de bronmaatregelen niet nemen, zoals minder vleesconsumptie, minder mensen, minder dieren, geen megasteden en megastallenen minder vliegen, dan komt er met 100% zekerheid weer een volgende pandemie aan, we weten alleen niet wanneer. 

Wat zijn we dus dom dat we in preventieve zin geen actie ondernemen. Niet voor niets het woord mensDOM. Het mensdom in combinatie met het dierenRIJK (te rijk/te veel aan dieren) en de essentiële ingrediënten voor succes (de volgende pandemie) zijn aanwezig. Als we zo dom zijn dat we niets van de afgelopen pandemie hebben geleerd om preventieve maatregelen te nemen, dan verdienen we ook niet beter. Zoals Youp van ’t Hek laatst in een column in de VARA-gids al schreef: ‘volgens mij een persoonlijke ingreep van God, die onze infantiliteit niet langer kan verdragen’. Deze twee woorden in onze woordenschat ‘Mensdom’ en ‘Dierenrijk’, alleen al leiden tot deze situatie. Maar er is hoop: taal is levend, dus we kunnen - als we niet te dom zijn - dit aanpassen. 

In de arbeidsveiligheid kennen we soms dezelfde vlakke leercurve. Een klassiek maar nog steeds zeer actueel voorbeeld: glazen deuren en wanden/puien. Nog steeds anno 2021 worden ze toegepast.

Telkens is het dan slechts een kwestie van tijd dat medewerkers tegen deze glazen deuren hun hoofd stoten en letsel oplopen. Ook hier geldt net als bij de pandemieën het spreekwoord: ‘’Wie niet leren wil, moet maar voelen’.

Telkens moeten eerst ongelukken gebeuren voordat men overtuigd raakt, dat het toch slimmer is om een vogel- of vlinderplaatje op die glazen deuren of wanden te plakken. Waarom leren wij zo weinig van het verleden?

Bij pandemieën zijn de gevolgen alleen veel gruwelijker dan bij het stoten van je hoofd.

Dus toch maar iets met onze die leercurve doen?